یک گل را تصور کن ...

گلی که با تمام ِ وجود میخواهی اش ...

دلت ضـعـف می رود بـرای شَهـدَش کـه کـامَت را شیـریـن کنـد …

عطرش که مستت کند ...

وزیبایی اش که صفا بخش حیاتت باشد ..

بند بند ِ وجودت میخواهد که داشته بچینی اش ...

ولی ؛

از تـرس اینـکه مبــادا پـژمـرده اش کنی !

با حســـــرت از دور فـقـط تمــــاشـــایش می کنی …

چـون اگـر حتـی یکــــــ گلبــــرگ از گلبــــرگهایش کـــم شود !

هـرگـز خــودت را نخـواهـی بخشـیـد …. !

از ســـوی ِ دیگــــر …

فکـر دست های غریبه که هـر آن ممکن است گلترا بچینند دیـوانـه ات می کند !

جـز خـودت و خُـــدا کسـی نمی داند که جـــانت به جـــان ِ آن گُل بستــه است …

و تـو داری با ایـن تــرس روزهـا را به سختـی شَب می کنی …

و آرزو داری ای کـــاش می شد تابلـــویی بود کنـار گُلت که رویش نوشتـه بود :

"این گُل صــآحب دارد . . . !"

نوشته شده در جمعه 92/3/24ساعت 6:52 عصر توسط پـَریـا نظرات ( ) |