تقویم پی در پی ورق میخورد،

آلبوم عکسم اما

چیزی نشان نمیدهد

خود را گم کرده ام

در بیکران پهنه ی اقیانوس

موجود دیگری جایم را گرفته

دیگر کسی صدایم نمیزند

حتی آن کلاغ پیر

آنگاه در خود میشکنم

پا هایم را برهنه میکنم

رد میشود، صدای باران

جلوه میکند آیینه

صدایم میزنند ماهی ها

جیب هایم از امّید پُر می شوند

آنگاه در خود پیدا می شوم ...!

نوشته شده در سه شنبه 91/5/31ساعت 9:9 عصر توسط پـَریـا نظرات ( ) |